Το μπλογκ Fall – πτώσεις από το πραματικό φιλοξενεί την «πόλη», ένα εγχείρημα φαντασίας. Αριθμημένα κεφαλαιάκια περιγράφουν μία υποθετική κατάσταση μιας πόλη σε ένα «μετά» – ή και ένα συνεχές – μίας επαναστατικής διαδικασίας.
Και αυτό είναι το δύσκολο. Ήθελα η υποθετική πόλη να πατάει πάνω σε αυτήν που ζω τώρα, σήμερα, να μην βασίζεται σε ένα μυθοπλαστικό κόλπο, έναν από μηχανής θεό που θα επιτρέψει το φανταστικό «τότε» να είναι διακριτό από το πραγματικό «τώρα». (Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι μία αποκαλυπτική καταστροφή, η τοποθέτηση της πόλης σε ένα πολύ μακρινό μέλλον, ή σε κάποιον άλλο πλανήτη).
Ενώ λοιπόν κάθε κεφαλαιάκι αποτελεί από μόνο του ένα πρόβλημα στο πώς να απελευθερώσω την φαντασία μου προς διαφορετικές κοινωνικές σχέσεις, διαφορετικές σχέσεις με την τεχνολογία, τον χώρο ή τα μη-ανθρώπινα είδη, το «1» είναι ίσως το πιο δύσκολο, και αυτό που, ως τώρα, με έχει προβληματίσει περισσότερο. Πώς να περιγράψω την αλλαγή; Σήμερα, ξημερώματα 1ης Μαρτίου 2025, μετά από μία ιδιαίτερη 28η Φλεβάρη που ακόμα δεν μπορώ να επεξεργαστώ, μου ήρθε να ξαναγράψω το «1». Αφήνω εδώ τις δύο τελευταίες εκδοχές του:
1 – 7/1/2025
Mετά από πολλές μέρες απεργιών, λιποταξιών, καταλήψεων, συγκρούσεων, καυγάδων, συζητήσεων, έγινε αισθητό ότι η απεργία δεν θα σταματήσει, ότι η λιποταξία έχει μονιμοποιηθεί, οι καταλήψεις έχουν τόσο εξαπλωθεί που δεν νοούνται ως «καταλήψεις», οι ταυτότητες έχουν τόσο θολώσει και πολλαπλασιαστεί που δεν νοούνται ως «ταυτότητες».
Ό,τι πριν πουλιόταν είχε ήδη αρχίσει να γίνεται αντικείμενο μοιρασμού, ό,τι επιτηρούσε και πειθάρχιζε αντικείμενο σύγκρουσης που δεν μπορούσε να κατασταλθεί. Οι συγκρούσεις από εδώ και πέρα μόνο θα μεταφέρονταν σε άλλα πεδία, με πείσμα και με κόπο, και με μία ασταμάτητη ορμή.
Δεν ήταν απλό. Πολλά βάσανα που είχαν επινοηθεί τους τελευταίους αιώνες έπαψαν να υπάρχουν, αλλά υπήρχαν άλλες δυσκολίες. «Προτιμότερες δυσκολίες» θα έλεγαν κάποια, αλλά δεν ήταν της λογικής τους βάζουν τα πράγματα στο ζύγι. Κατά κάποιον τρόπο, ό,τι πριν πονούσε συνέχιζε να πονάει, αλλά ο πόνος των σχέσεων μπορούσε πλέον να γίνει το κέντρο του χρόνου.
Οι νέες μορφές ζωής που ξεπηδούσαν δεν ήταν κάτι που περίμενε τόσο καιρό κρυμμένο να εμφανιστεί. Ήταν μία συνολική άρνηση που στο κενό που άφηνε ξεδιπλωνόταν ένας αχαλήνωτος πολλαπλασιασμός εαυτών και επιθυμιών.
1 – 28/2/2025
Όποιο ρωτούσες θα σου έλεγε κάτι διαφορετικό. Πώς ξεκίνησε; Ήταν εκείνη ή η άλλη απεργία, ή εκείνες οι μέρες ταυτόχρονων συγκρούσεων έξω από τη βουλή, στα τοπικά αστυνομικά τμήματα και στις φυλακές. Ήταν ο Σεπτέμβρης που σφράγισε το τελευταίο «ακαδημαϊκό έτος», όταν μετά από 9 μήνες καταλήψεων, τα συντονιστικά των σχολών κάλεσαν τις συνελεύσεις μέσα από τις οποίες συστάθηκαν οι ανοιχτοί χώροι σπουδών. Άλλα θα έλεγαν ότι ήταν πιο μετά ή πιο πριν, την πρώτη φορά που η γενική απεργία κράτησε μια βδομάδα, την μέρα που οι αγρότες έστησαν δωρεάν λαϊκές στις πλατείες, τον χειμώνα που τα συνδικάτα ανέλαβαν την κατάργηση των υπουργείων, ή τον επόμενο χειμώνα, που τα σωματεία βάσης και οι συνελεύσεις εργαζομένων/ανέργων και χρηστών ανέλαβαν την κατάργηση των συνδικάτων. Κάποια μπορεί να έλεγαν για εκείνη την άνοιξη που μετά από έναν χρόνο όπου η «προσωρινή κυβέρνηση» βρισκόταν σε υπόγεια καταφύγια, έγινε μία ακόμη προσπάθεια για εκλογές η οποία αγνοήθηκε σε τέτοιο βαθμό, που μέχρι και οι τελευταίοι επίδοξοι Πολιτικοί τα παράτησαν. Ή κάποια άλλα μπορεί να ανέφεραν την ημέρα της μεγάλης λιποταξίας των φαντάρων, ταυτόχρονα, σε 5 γειτονικές και παραδοσιακά «αντίπαλες» χώρες. Τα περισσότερα τοποθετούσαν το «τέλος» και την «αρχή» κοντά στην στιγμή που τα ίδια σταμάτησαν να δουλεύουν ή να σπουδάζουν με την κλασσική έννοια, που έφυγαν από μία κακοποιητική σχέση, που έκαναν νέους φίλους, ερωτεύτηκαν και ξαναερωτεύτηκαν, ξεκίνησαν νέες συγκατοικήσεις – την στιγμή που, σε συνδιαλλαγή με μία κοινωνική συγκυρία, ένιωσαν την ζωή τους να αλλάζει.
Όποια και να ήταν η «αρχή», όλα θα συμφωνούσαν ότι κάποια στιγμή ο κόσμος βρέθηκε να το νιώθει όχι απλώς διανοητό ότι η απεργία δεν θα σταματήσει, ότι οι καταλήψεις θα εξαπλωθούν, οι λιποταξίες θα συνεχιστούν και τα σύνορα θα πέσουν, αλλά να το κάνει ήδη πράξη. Μαζί με την μονιμοποίηση των απεργιών ο κόσμος συνήθισε να προσφέρει μεταξύ του όλο και περισσότερο αγαθά και χρόνο. Μαζί με το μπλοκάρισμα και την καταστροφή πολλών υποδομών εξαπλώθηκαν νέες κοινές πρακτικές και βασικές γνώσεις. Μαζί με το άπλωμα των καταλήψεων και τις απεργίες ενοικίου διαβρώθηκε η ιδέα της προσόδου και της ιδιοκτησίας. Και είχε βοηθήσει ότι στις μεγάλες συγκρούσεις του χιονισμένου Γενάρη εκείνα που οργάνωσαν τις επιδρομές στα ΑΤ έβγαλαν έξω τα αρχεία και τους υπολογιστές και άναψαν μεγάλες φωτιές, και ότι λίγους μήνες μετά κάποιο χάκαρε και διέγραψε ο,τι υπήρχε στους σέρβερ της εφορίας.
Ό,τι πριν πουλιόταν είχε αρχίσει να γίνεται αντικείμενο μοιρασμού, ό,τι επιτηρούσε και πειθάρχιζε αντικείμενο σύγκρουσης που δεν μπορούσε να κατασταλθεί. Οι συγκρούσεις μεταφέρονταν συνεχώς σε άλλα πεδία, με πείσμα και με κόπο, και με μία ασταμάτητη ορμή. Δεν ήταν απλό. Πολλά βάσανα που είχαν επινοηθεί τους τελευταίους αιώνες έπαψαν να υπάρχουν, αλλά υπήρχαν άλλες δυσκολίες. Κατά κάποιον τρόπο, ό,τι πριν πονούσε συνέχιζε να πονάει, αλλά ο πόνος των σχέσεων μπορούσε πλέον να γίνει το κέντρο του χρόνου. Οι νέες μορφές ζωής που ξεπηδούσαν δεν ήταν κάτι που περίμενε τόσο καιρό κρυμμένο να εμφανιστεί. Ήταν μία άρνηση, ή μάλλον πολλές αρνήσεις. Ροές που αποσχίζονταν από άλλες ροές, ξεδιπλώνοντας έτσι έναν αχαλίνωτο πολλαπλασιασμό εαυτών και επιθυμιών.
– fall